Rakonto pri koboldo 2 :Nanoj en la domo apud arboj

Dume en eta librejo Barbo dronis fari ŝuojn. Nun li deprenis belan ledon de nigra kajero kaj tondis ĝin por laĉoŝuoj de Robin. Ĝi estis granda, probable li povos fari ankaǔ ŝuojn de Fan el ĝi.
_ Barbo, kio okazas al vi? Vi favoras fari ŝuojn, unue ruĝajn ŝuojn de Ajlis, kaj viajn brunajn… nun por Robin, plie intencas fari miajn…
Fan dubeme dimandis.
_ origine mi estas ŝuisto. Sed kialon mi ne komprenas. Iu puŝas mian spinon kaj urĝigas min kvazaǔ ordoni ‘ rapide faru, rapide faru! ’
Mane faritaj ŝuoj per Barbo estas bonaj kaj oni povos uzi ilin por 20 aǔ 30 jaroj en la ĉambro.
(niajn ŝuojn ni ankoraǔ povos uzi pli ol dek jarojn, sed li volas fari aliaj ŝuojn)
Fan havis teruran antaǔsenton.
( ĉu li pensas ke iam venos tempo por ni foriri de ĉi tie, pro tio aranĝas? )
Tuj ŝi forĵĵetis tiun penson kaj gaje ridetis;
_ jes, Barbo, kiam vi elfaris ĉiuj ŝuojn, ni okazigu balon!
Momente Barbo iluziis antikvan balon, kiam multaj nanoj kunvenis kaj dancis.
Nokton de somera solscito en odoro de matura tritiko nanoj ĝoje dancis ĝis flotrompi siajn ŝuojn kaj post la tago patro kaj prapatro estis okpitaj por fari ŝuojn.
Momente Fan vidis mildan nostalgian mienon en streĉita lia vizaĝo. Sed ĝi ne daǔris. Li deturnis sian rigardon de sia edzino kaj ne respondis.