Renkonto el Idilio

RENKONTO

Telefone
mi vokis vin,
telefone
vi vokis min.
en ĝuste sammoment’
el la disa lok’ ,
kun sama sentiment’
de la kora vok’
Estas ne hazard’ sen senc’
sed natura konsekvenc’ !

La renkonto de l’ anim’
en Univers’ sen lim’
ne povas esti duafoje.
:Do, ne lasu ĝin sen kor’ :
Nun firme tenu nin samvoje.
Jam plu ne disiĝi for !
* * * * *

PENTOJ

Jam longan tempon mi parolis
preskaŭ tutan la vesperon .
Sed mi disĝinte sentas :
ke ne povis kiel volis
ni parolis ĉefaferon .
Kaj mi kore forte pentas.

Ho, pardonu min,
kara kamaradin’
mi devis iri ĝis vojfin’
akompani vin .
Mi devis vidi ke la tram’
pace vi kondukis jam.
Mi pentas morde pro la am’

Jen kore ĵuras mi : de nun
ankoraŭ unu paŝon faru pli
ĝis la fino ĝis la plenum’
Jen grava instruo al mi de vi .
* * * * *

LARMO

Veron vi diris!
Ho, ankaŭ mi
profunde enspiris
kun emoci’ .
premiĝis la kor’ ,
la korp’ ektremis,
ĉu pro ĝojdolor’ ,
Ekplori mi emis .
Varmaj larmoj venis ,
kiam la vero min ĉidkaŭprenis.
Ho, jam matenis !
* * * * *

AL SEMOJ

Flugu, flugu niaj semoj ,
tra la aero en la sun’
trans herbejojn , rivereton
kaj monteton flugu nun.

Flugu , flugu niaj semoj ,
trans la valon per flugil’
trans baron , trans arbaron,
vasten en la suna bril’ !

Alten flugu niaj semoj ,
pli ol montoj nuboj jen ,
vasten flugu ĉiujn vojojn
al la kampoj kaj ĝarden’ .

Ĝermu kresku niaj semoj,
verda estu tuta ter’
kaj ekfloru pacaj floroj ,
vive brile kun esper’ !

* * * * *

Antau~ kelkaj mimutoj mi ricevis de la redaktanto de la poemaro. Mi konfesis al s^i la blogon. S^i g^ojis kaj diris al mi ke s^i ankorau~ tenas alian poemojn de 1.U. Mi iom timas! Mi komencus spozeble grandan aferon.