Lulkanto (2) el Idilio

KONSOLLETERO

Petegas mi pardonu ,
mi sentas kordoloron ,
ĉar faris mi malbonon ,
rabinte al ci horon .

Mi kaŭzis al ci lacon
kaj cian sanon premis ,
eĉ dezirante pacon
cin ĝeni mi tro emis.

Ho , pardonon donu ci ,
aŭ pli bone , punu pli
per cia forta tord’
aŭ per cia akra mord’ !
* * * * *

FRANDAĴO

Ĉu mi donu , do , frandaĵon
kaj regalu cin per vin’ ?
Aŭ tre brile mi cin vestu ,
per juvel’ ornamu cin ?

Tamen , tamen , ci malgaja
diris ĉiam kun plendem’ ,
ke ĝi estas ne feliĉo ;
jen aŭdiĝas kora ĝem’ .

Kion faru, kiel agu
mi por ci , al ci , kun ci ?
Ĉiel feliĉigi cin
ĉiam , ĉie volas mi !

Ho , mi volus ĉion doni
al ci vere por feliĉ’ ,
sed neniom ĉe mi estas
da kapablo kaj da riĉ’ .

Do , oferu min dediĉe
mi al ci por fina ĝoj ‘ ,
nur laboru kaj esperu ,
jen la vera sola voj’ !
* * * * *

CI FARAS ĈIAM AL MI BONON

Ci faras ĉiam al mi bonon ,
eĉ perdinte pluvmantelon ,
ĉar mi havas urĝbezonon ,
ke forĵetu malnovon malbelon !